Temat numeru
Jak sugeruje poprzedni artykuł w piśmie Journal of EMDR Practice and Research, znajomość i stosowanie teorii strukturalnej dysocjacji osobowości (TSDP) oraz towarzyszącej jej psychologii czynności może przynieść korzyści lekarzom stosującym terapię EMDR (odwrażliwiania za pomocą ruchu gałek ocznych) w leczeniu pacjentów ze złożonymi zaburzeniami potraumatycznymi. Wg teorii TSDP, dysocjacja osobowości jest główną cechą traumatyzacji oraz szerokiej gamy zaburzeń związanych z traumą, od prostego zespołu pourazowego (PSTD) począwszy, a skończywszy na dysocjacyjnym zaburzeniu tożsamości (DID). Wspomniana teoria może stanowić pomoc dla terapeutów EMDR w opracowywaniu dokładnego schematu ułatwiającego zrozumienie problemów pacjentów oraz przy tworzeniu i wykonywaniu planu leczenia. Uzgodniony model ekspercki w przypadku traumy złożonej to leczenie odwołujące się do faz, gdzie faza stabilizacji i przygotowania poprzedza leczenie traumatycznych wspomnień. Niniejszy artykuł koncentruje się na początkowej fazie stabilizacji i przygotowania, która jest niezwykle istotna dla bezpiecznego i efektywnego stosowania EMDR w leczeniu traumy złożonej. Najważniejsze zagadnienia to (a) praca z nieadaptacyjnymi przekonaniami; (b) przezwyciężanie fobii dysocjacyjnych oraz (c) szerokie zastosowania uaktywniania zasobów (resourcing).
